ظرفیت سنجی شبکه های اجتماعی و نهادی در سیاست گذاری و برنامه ریزی مدیریت مشارکتی مرتع (مطالعه موردی: مراتع شهرستان نور – حوزه نورود)

با توجه به اهمیت مراتع در تعلیف دام و حفظ اکوسیستم طبیعی، بررسی عوامل موثر در حفظ و توسعه مراتع در راستای دستیابی به اهداف توسعه پایدار بسیار حائز اهمیت خواهد بود. از طرفی از چندین دهه گذشته، ابعاد اجتماعی- انسانی در تصدی¬گری منابع طبیعی بویژه چگونگی ساختار شبکه¬های اجتماعی در دستیابی به مدیریت مشارکتی موفق مورد تاکید بوده است. در این مطالعه با هدف شناخت چالش¬ها و موانع برنامه¬ریزی و اجرای مدیریت مشارکتی موفق مراتع، به تحلیل شبکه¬های ذینفعان محلی و دست¬اندرکاران نهادی بر اساس روش تحلیل شبکه در روستای تاکُر واقع در شهرستان نور، استان مازندران پرداخته شده است. نتایج نشان می¬دهد میزان انسجام اجتماعی در شبکه ذینفعان بر اساس پیوندهای اعتماد و مشارکت به¬ترتیب 4/56 و 1/39 درصد و میزان پایداری شبکه نیز 9/58 و 1/79 درصد است. در شبکه دست¬اندرکاران نهادی نیز میزان انسجام نهادی 70 درصد بوده و پایداری شبکه نهادی نیز 53 درصد است. بر اساس نتایج این تحقیق می¬توان بیان نمود تقویت انسجام بین ذینفعان محلی و حفظ انسجام نهادی در بین دست-اندرکاران نهادی از سیاست های اجرایی می باشند. در این تحقیق بر اساس شاخص مرکزیت کنشگران کلیدی در سطوح محلی و نهادی جهت اجرای مدیریت مشارکتی مرتع مشخص شدند. در نهایت می توان بیان نمود با بکارگیری روش تحلیل شبکه اجتماعی به عنوان رویکردی نوین می-توان مدیریت جامع مرتع را سیاست¬گذاری و ساماندهی نمود و سامانه اطلاعاتی مدیریت مشارکتی مراتع را از طریق سنجش معیارها و شاخص¬های اجتماعی- سیاستی مرتبط با مدیریت جامع مرتع تهیه نمود.